ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Ανέβηκα σκυφτός την κρηπίδα, με τα αυτιά τεντωμένα, φροντίζοντας να καλύπτομαι πίσω από τις εξωτερικές κολώνες. Δεν ακουγόταν παρά ο μονότονος ήχος του σκοινιού που χτυπούσε στον σιδερένιο ιστό της σημαίας.
Καθώς χάραζε, το ανάγλυφο των μαρμάρων είχε αρχίσει να γίνεται πιο αισθητό. Κοίταξα ψηλά, τις πληγωμένες αιχμές των ραβδώσεων να καταλήγουν στα κιονόκρανα και στο μαυρισμένο επιστύλιο κι ένιωθα τα βλέφαρά μου να βαραίνουν.
Παρέμενε ακίνητη, σαν Καρυάτιδα· αλλά αρτιμελής και χωρίς κάνιστρο στο κεφάλι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου